Rachmaninov Piano Concerto No.3 - ...
Rachmaninov Piano Concerto No.3 - Volodos&Pletnev RCO(2007Live).MP3
 | Rachmaninov Piano Concerto No.3 - Volodos&Pletnev RCO(2007Live).MP3 Rozmiar 60,1 MB |
Zgodnie z klasyczną formą koncertu składa sie z trzech czesci.
1. Allegro ma non tanto (d-moll)
Pierwsza część koncertu krąży wokół diatonicznej melodii, która po krótkim czasie rozwija się w złożoną i figuracyjną. Drugi temat rozpoczyna się cichą wymianą pomiędzy orkiestrą a solistą, zanim całkowicie wpadnie w wolniejszy, durowy motyw. Czoło pierwszego tematu jest powtórzone przed ruchliwym i głośnym przetworzeniem rozpoczynającym się wirtuozowską toccatą i kończącym się w silnym i akordowym przebiegu. Całe przetworzenie jest podobne do kanonu, jak np. pasaż ósemkowy przechodzący z lewej do prawej ręki pianisty. Ta część posiada wiele dzikich kulminacji, szczególnie licznych w kadencji. Pierwszy temat powraca w pełnej formie tuż przed codą. Rachmaninow napisał dwie wersje tej kadencji: oryginalną akordową, którą oznacza się jako ossia i drugą, lżejszą w stylu toccaty. W swoim nagraniu koncertu użył drugiej wersji. Obie kadencje prowadzą do fragmentu solo granego przez flet, klarnet i róg, którym fortepian akompaniuje delikatnymi arpeggiami. W końcu fortepian na nowo prezentuje główny temat w pełnym brzmieniu i część zamyka się w wyciszającej codzie tutti.
2. Intermezzo: Adagio (fis-moll / Des-dur)
Drugą część rozpoczyna orkiestra i składa się ona z wielu wariacji na temat bardzo romantycznego motywu, które następują jedna po drugiej. Wkrótce melodia transponuje do klucza durowego, w którym jest drugi temat. Po przetworzeniu pierwszego motywu i powtórzeniu drugiego powraca główny motyw z pierwszej części zanim Intermezzo zostaje zamknięte przez orkiestrę w sposób podobny do wariacji ze wstępu. Na koniec fortepian w krótkim, urywanym i burzliwym kadencyjnym pasażu transponującym do tonacji ostatniej części atacca.
Wiele motywów z tej części przywodzi na myśl II Koncert Fortepianowy c-moll Rachmaninowa, szczególnie jego III część, zauważalnie rosyjską w charakterze.
3. Finale: Alla breve (d-moll → D-dur)
Ostania część koncertu jest szybka i pełna wigoru. Zawiera wariacje na temat wielu tematów użytych w pierwszej części; w ten sposób kompozytor zamyka koncert w cykl. Z drugiej strony, po ekspozycji dwóch tematów odstępuje od klasycznej formy sonatowej. Nie ma wyraźnego przetworzenia; ten fragment jest zastąpiony przez długą dygresję od durowego pierwszego tematu trzeciej części, do obu tematów części pierwszej. Następnie repryza powraca do tematów ostatniej części, tworząc toccatowe napięcie w pewnym sensie podobne do osii pierwszej części, lecz lżejsze i akompaniowane przez orkiestrę. Koncert jest zwieńczony triumfalną i gigantycznie rozbudowaną melodią drugiego tematu w D-dur. Dzieło kończy się charakterystycznym, 4-nutowym rytmem, takim sam jak II Koncert kompozytora – przez niektórych uważanym za muzyczny podpis Rachmaninowa.